Gołębiewko, 16 września 1989 r.
Tygodnik „Zorza”
„Lista zaginionych”
ul. Mokotowska 43
00-551 Warszawa
Jan Staszak, syn Ludwika i Antoniny, ur. 28 listopada 1898 r. [w] Mościskach, pow. Krasnystaw. Ostatnie miejsce zamieszkania: Kostopol. Internowany i wywieziony do ZSRR, [do] miasta Ostaszków, woj. Kalininskaja, pocztowy jaszczyk nr 37, żonaty, wykształcenie średnie, starszy posterunkowy, zatrudniony [na] posterunku Policji Państwowej w Kostopolu. 18 września 1939 r. aresztowany na posterunku policji w Kostopolu wraz z innymi pracownikami policji.
Pierwszy list, [jaki] otrzymałam od męża Jana Staszaka, [był] z 29 listopada 1939 r. z obozu Ostaszków. Drugi list [był] bez daty nadania, lecz jest w nim zdanie: „W dniu 21 grudnia otrzymałem Twoją kartkę” – list nadany z obozu Ostaszków. Trzeci list [również był] bez daty wysłania, lecz jest w nim zdanie: „Życzę Wam Wesołych Świąt i Nowego Roku” – list nadany z Ostaszkowa. Więcej listów od męża nie otrzymałam.
13 kwietnia 1940 r. wraz z dwoma nieletnimi synami Tadeuszem i Ludwikiem zostaliśmy wywiezieni do miejscowości [w] kustanajska obłast, rejon ordzenikidzewski [?], ferma nr 3 – bez określenia powodu wywiezienia na teren ZSRR, gdzie przebywaliśmy do kwietnia 1946 r.
Nadmieniam, że oprócz tych trzech listów więcej korespondencji od męża Jana Staszaka nie otrzymałam i nie wiem, co się z nim stało. Dokonywałam poszukiwań miejsca pobytu męża Jana Staszaka przez PCK i inne instytucje. 7 sierpnia 1967 r. otrzymałam pismo z Urzędu Stanu Cywilnego Warszawa-Śródmieście (sygn. akt nr I/5597/50 r.) – wyciąg aktu zgonu, [z którego wynika] że Jan Staszak, ur. 28 listopada 1898 r., zmarł 9 maja 1946 r., bez określonego miejsca zgonu.
W 1977 r. zmieniłam nazwisko Staszak po wyjściu za mąż za Bulskiego.